دیگر دل خورشید برای باغ ما نسوخت ، تصمیم خود را گرفته بود؛ مُصِر شده بود برای غروب کردن، حتی با وجود اینکه صدای غنچه های باغچه ی قشنگمان گوشش را کَر کرده بود؛ ولی بازمثله همیشه نشیده گرفت و غروب کرد و رفت. لحظه ایی همه گل ها و سنبل ها تنشان لرزید تا به خود آمدند دیدند خیمه  شب تمامی رنگ و لعابشان را گرفته و سیاه اندود آن ها در دل باغچه رها کرده است . سکوت تمامی فضای باغ را پُر کرده بود حتی جیرجیرک ها هم جرئت آوا پراکنی نداشتند. ترس و واهمه را می شد در رخ همه اعضای باغ دید و چشید ؛ تا اینکه گل بنفشه صدایش را بلند کرد و گفت: ...